دل سوخته تر از همه سوختگانم

از جمع پراکنده رندان جهانم

در صحنه بازیگری کهنه دنیا

عشق است قمار من و بازیگر آنم

با آن که همه باخته در بازی عشقم

بازنده ترین هست در این جمع نشانم

عمریست که می بازم و یک برد ندارم

اما چه کنم عاشق این کهنه قمارم

ای دوست مزن زخم زبان جای نصیحت

بگذار ببارد به سرم سنگ مصیبت

من زنده از این جرمم و حاضر به مجازات

مرگ است مرا گر بزنم حرف ندامت

باید که ببازم، با درد بسازم

در مذهب رندان، این است نمازم

من در بدر عشقم و رسوای جهانم

چون سایه به دنبال سر عشق روانم

او کهنه حریف من و من کهنه حریفش

سر گرم قماریم من و او بر سر جانم

ای عشق از تو زهر است به کامم

دل سوخت ، تن سوخت، ماندم من و نامم